صمیمیت در ازدواج برای داشتن ارتباطات زناشویی و خانوادگی محکم ضروری است. هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی گاتمن و هیجان محور بر صمیمیت زناشویی زوجین بود. بدین منظور از بین زوجینی که سال 1396در شهر شاهرود به مراکز مشاوره آرامش، افق و خانواده مراجعه کردند، تعداد 36 زوج انتخاب و بر اساس نمره پایین تر از میانگین در سازگاری زناشویی (DAS) همتا شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل جایگزین و به پرسشنامه نیازهای صمیمیت باگاروزی (MINQ) در پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. یک گروه، 10 هفته زوج درمانی گاتمن و گروه دیگر 9 هفته زوج درمانی هیجان محور را دریافت نمودند، در حالی که گروه کنترل در لیست انتظار بودند. نتایج نشان داد که هر دو روش زوج درمانی گاتمن و هیجان محور بر صمیمیت زناشویی مؤثر است. همچنین بین دو گروه تفاوت معنادار وجود داشت. بدین صورت که گروه گاتمن در صمیمیت زناشویی موفق تر بودند. اگرچه تغییرات در همه مؤلفه های صمیمیت زناشویی در هر دو گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل معنادار بود اما این تفاوت ها بین دو گروه آزمایش در 4 مؤلفه صمیمیت عاطفی، روانشناختی، جنسی، تفریحی-اجتماعی معنا دار بود. بر اساس یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گرفت که زوج درمانی گاتمن در مقایسه با زوج درمانی هیجان محور بر صمیمیت زناشویی زوجین مؤثرتر است.

هدف تنظیم هیجان برای داشتن ارتباطات زناشویی و خانوادگی موثر ضروری است. این پژوهش به هدف بررسی اثربخشی زوج درمانی گاتمن (GCT) وزوج درمانی هیجان محور (EFCT) بر تنظیم هیجان زوجین انجام شد. روش روش پژوهش شبه آزمایشی واز نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه شامل 36 زوج بود که از بین زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر شاهرود انتخاب شدند. نمونه بر اساس نمره پایین تر از میانگین در مقیاس سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) همتا شدند و در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل هرکدام 12 زوج گمارده شدند. یک گروه آزمایش 10 هفته زوج درمانی گاتمن و گروه آزمایشی دیگر 9 هفته زوج درمانی هیجان محور را دریافت کردند. برای گروه کنترل هیچ مداخله ای ارایه نشد. شرکت کنندگان قبل و بعد از اجرای مداخله، پرسشنامه دشواری تنظیم هیجان گرتز و رومر (2004) را تکمیل کردند. یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که تغییرات در همه مولفه های مقیاس دشواری تنظیم هیجان در هر دو گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل معنادار بوده اند و هر دو روش درمانی موجب تنظیم هیجان موثرتر در زوجین شده اند. همچنین مقایسه دو روش درمانی با هم نشان داد که روش زوج درمانی هیجان محور در مقایسه با روش گاتمن، کارآمدی بیشتری در زمینه چهار مولفه دشواری تنظیم هیجانی شامل عدم پذیرش هیجان های منفی، دشواری در انجام رفتارهدفمند، دشواری در کنترل رفتارهای تکانشی و فقدان آگاهی هیجانی داشته است.

زمینه و هدف: از ناتوانی ها و نابهنجاری های زناشویی که موجب مشکلات روانی و بی تفاوتی و طلاق زوجین می شود، تعارض زناشویی و توانایی نداشتن در حل تعارض ها است. هدف این پژوهش تعیین و مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی-سیستمی گاتمن بر تعادل عاطفه زوج های متعارض بود. روش بررسی: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زوج های متعارض (سطوح 1و2و3) مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روان شناسی خصوصی مناطق دو و پنج شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند. از این جامعه، 60 نفر به صورت دردسترس انتخاب شده و به طور تصادفی در سه گروه (20نفری) آزمایشی یک و آزمایشی دو و گواه جایگزین شدند. ابزار پژوهش مقیاس تعادل عاطفه (عاطفه مثبت و عاطفه منفی) (واتسون و همکاران، 1988) بود. سپس طرح مداخله زوج درمانی هیجان مدار جانسون برای گروه آزمایش یک و طرح مداخله زوج درمانی شناختی-سیستمی گاتمن برای گروه آزمایش دو انجام پذیرفت؛ اما برای گروه گواه، هیچ گونه مداخله ای اعمال نشد. داده ها با روش تحلیل کوواریانس با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 23در سطح معناداری 5درصد تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که هر دو زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی شناختی-سیستمی بر تعادل عاطفه (افزایش عاطفه مثبت و کاهش عاطفه منفی) زوجین متعارض تاثیر معنا داری داشت (0٫, 001>p). نتایج آزمون تعقیبی نیز نشان داد که اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار بیشتر از زوج درمانی شناختی-سیستمی بود (0٫, 001>p). نتیجه گیری: براساس یافته ها، زوج درمانی هیجان مدار مبتنی بر نظریه جانسون دارای تاثیر بیشتری درمقایسه با زوج درمانی گاتمن بر تعادل عاطفه زوجین متعارض است؛ بنابراین می توان به منظور افزایش تعادل عاطفه در زوجین متعارض از زوج درمانی هیجان مدار بهره جست.

هدف این پژوهش تعیین اثربخشی زوج درمانی رفتاری تلفیقی و زوج درمانی گاتمن بر کیفیت روابط زناشویی و صمیمیت زناشویی زوجین متعارض بود. در این پژوهش، از طرح آزمایشی تک موردی، از نوع خط پایه ی چندگانه ی ناهم زمان استفاده شد. جامعه ی آماری شامل زوج های مراجع کننده به مرکز مشاوره ی شمیم در سال 1399 بود. نمونه شامل شش زوج بودند که با روش نمونه گیری غیرتصادفی در دسترس انتخاب شدند و با توجه به نتایج پرسش نامه ی کیفیت روابط زناشویی (فلچر و همکاران، 2000)، جزء زوج های متعارض قرار گرفتند. آن ها به صورت تصادفی در دو گروه دسته بندی شدند. مشارکت کنندگان به پرسش نامه های صمیمیت زناشویی (السون، 1981) و کیفیت روابط زناشویی در مراحل پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری پاسخ دادند. سپس، با استفاده از پروتکل های درمانی گاتمن (گاتمن، 1397) و رفتاری تلفیقی (پورسردار، 1398)، در دو تا چهار مرحله ی خط پایه، مداخله ی 14 و 16جلسه ای و پیگیری دوماهه اجرا گردید. داده ها به روش ترسیم دیداری، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی تجزیه وتحلیل گردید. یافته ها نشان داد اثربخشی روش گاتمن در مقایسه با روش رفتاری تلفیقی، از نظر اندازه ی تغییر، کلیت و ثبات، فراگیری و پایداری بیشتری داشته و تراز بهبودی زوج های متعارض در گروه گاتمن و رفتاری تلفیقی در مراحل پس از درمان و پیگیری، در متغیرهای کیفیت رابطه ی زناشویی به ترتیب 53/49 و 68/43 و در صمیمیت زناشویی 65/39 و 56/38 بوده است.

1مقدمه: ناباروری از رویدادهای تلخ زندگی زناشویی است که پیامدهای روان شناختی گوناگونی دارد. از طرفی درمان های متفاوتی جهت کاهش اثرات روان شناختی آن وجود دارد. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و زوج درمانی گاتمن بر فرسودگی زناشویی و افسردگی زوجین نابارور بود. روش کار: روش پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل زوج های نابارور شهر اراک در سال 1400 بودند که از این تعداد 54 زوج با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد و به صورت تصادفی در سه گروه (دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل) 18 زوج گمارده شدند. گروه های آزمایش مداخله زوج درمانی هیجان مدار (10 جلسه 90 دقیقه ای) و زوج درمانی گاتمن (10 جلسه 90 دقیقه ای) دریافت کردند و گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. بعد از گذشت دو ماه نیز مرحله پیگیری انجام شد. جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامه افسردگی بک (1967) و فرسودگی زناشویی پاینز (1966) استفاده شد و داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شدند. این پژوهش دارای تأییدیه کمیته اخلاق با کد IR.IAU.B.REC.1400.026 است. همچنین، اصول محرمانگی، اخذ رضایت آگاهانه کتبی و از بین بردن اطلاعات شرکت کنندگان رعایت شده است. یافته ها: نتایج نشان داد که زوج درمانی گاتمن و زوج درمانی هیجان مدار بر کاهش افسردگی زوجین (265/0= 2 ، 001/0= P، 94/18 = F) و فرسودگی زناشویی (348/0= 2 ، 001/0= P، 99/27 = F) اثربخش بوده است. به علاوه، زوج درمانی هیجان مدار بر کاهش افسردگی زوجین (033/0=P) و فرسودگی زناشویی (001/0=P) نسبت به زوج درمانی گاتمن اثربخشی بیشتر داشته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش، می توان گفت زوج درمانی هیجان مدار نسبت به زوج درمانی گاتمن بر کاهش افسردگی زوجین و فرسودگی زناشویی اثربخشی بیشتری دارد. بنابراین، به زوج درمانگران توصیه می شود از زوج درمانی هیجان مدار جهت بهبود افسردگی و فرسودگی زناشویی زوجین نابارور استفاده نمایند.

زمینه و هدف: ریشهٔ مشکلات زناشویی و راه های برطرف کردن آن، تنها مربوط به یکی از زوجین نیست؛ بنابراین پژوهش حاضر باهدف مقایسهٔ اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر نظریهٔ گاتمن با زوج درمانی مبتنی بر نظریهٔ انتخاب بر اضطراب دلبستگی زوجین انجام شد. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری سه ماهه همراه با گروه گواه بود. جامعهٔ آماری پژوهش را تمامی زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره ٔ جنسی نجات در شهر تهران در سال 1402 تشکیل دادند. از میان آن ها 45 زوج داوطلب واجد شرایط، وارد مطالعه شدند و با همگن سازی سن و مدت زمان شروع زندگی مشترک، در دو گروه آزمایش و یک گروه گواه قرار گرفتند. شرکت کننده ها به پرسش نامهٔ تجدیدنظرشدۀ تجارب در روابط نزدیک بزرگسالان (برنان و همکاران، 1998) پاسخ دادند. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0٫05 به کمک نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: اثر گروه و اثر زمان و اثر متقابل گروه و زمان بر متغیر اضطراب دلبستگی معنادار به دست آمد (0٫001>p)؛ همچنین نتایج حاکی از تفاوت معنادار میانگین نمرات زوج درمانی مبتنی بر نظریهٔ گاتمن و زوج درمانی مبتنی بر نظریهٔ انتخاب با یکدیگر (0٫044=p) و با گروه گواه (0٫033p=) و (0٫045=p) در متغیر اضطراب دلبستگی بود. در دو گروه آزمایش، تفاوت معناداری در میانگین نمرات اضطراب دلبستگی در پیش آزمون با پس آزمون و پیگیری وجود داشت (0٫001=p)؛ اما تفاوت معناداری بین پس آزمون و پیگیری در دو گروه آزمایش مشاهده نشد که ماندگاری اثربخشی هر دو رویکرد زوج درمانی را در پیگیری نشان داد (0٫05

1مقدمه : با توجه به افزایش تعارضات زناشویی و آمار طلاق و پیامدهای منفی آن، مطالعه حاضر باهدف تعیین اثربخشی زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در تعارض های زناشویی متقاضیان طلاق انجام شد. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل همراه با دوره پیگیری دو ماه بود. جامعه آماری پژوهش، شامل تمامی زوجین متقاضی طلاق شهر مشهد بودند که به دلیل اختلافات زناشویی در پاییز 1400 توسط دادگاه خانواده به مرکز مشاوره روان پویش ارجاع داده شده بودند. از جامعه هدف 30 نفر واجد شرایط که داوطلب مشارکت در پژوهش بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده با استفاده از پرتاب سکه به دو گروه آزمون (15 نفر) و گواه (15 نفر) تقسیم شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی بود. گروه مداخله در هشت جلسه زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن شرکت کردند، اما گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد و در لیست انتظار درمان قرار گرفتند. داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و نرم افزار SPSS-16 تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که گروه های مداخله و کنترل در مؤلفه های تعارض های زناشویی تفاوت معنی داری داشتند؛ به عبارت دیگر زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در کاهش مؤلفه های تعارض های زناشویی مؤثر بود (0/001>p)؛ و این نتایج در دوره پیگیری نیز تداوم داشت. نتیجه گیری: بر اساس نتایج از زوج درمانی شناختی- سیستمی گاتمن در جهت کاهش تعارض های زناشویی و بهبود روابط زوجین متقاضیان طلاق استفاده نمود.

زمینه: یکی از نابهنجاری های زناشویی که موجبات مشکلات روانی، بی تفاوتی و طلاق زوجین می شود، تعارض زناشویی و در نتیجه عدم هماهنگی بین زوجین است. اثربخشی رویکردهای هیجان مداری و شناختی-سیستمی گاتمن بر متغیرهای مختلفی تایید شده است اما هماهنگی زناشویی مورد غفلت واقع شده است. هدف: هدف این پژوهش تعیین و مقایسه اثربخشی زوج درمانی هیجان مدار و شناختی-سیستمی گاتمن بر هماهنگی زوج-های متعارض بود. روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زوج های متعارض مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی خصوصی منطقه 2و 5 شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند. از این جامعه، 60 نفر به صورت در دسترس انتخاب شدند و بصورت تصادفی در سه گروه (20 نفری) آزمایشی 1 و 2 و گواه جایگزین شدند؛ برای هر سه گروه پیش آزمون پرسشنامه هماهنگی زناشویی (زو و لای، 2004) اجرا شد، سپس طرح مداخله زوج درمانی هیجان مدار جانسون برای گروه آزمایش 1 و زوج درمانی سیستمی گاتمن برای گروه آزمایش 2 اجرا شد اما برای گروه گواه، هیچگونه مداخله ای اعمال نشد؛ نتایج با روش آنالیز کواریانس در سطح 5 درصد تحلیل شد. یافته ها: نتایج آنالیز کواریانس نشان داد که هر دو زوج درمانی هیجان مدار و سیستمی بر افزایش هماهنگی زوجین متعارض تأثیر معنی داری دارند (001/0p<). نتایج آزمون تعقیبی نیز نشان داد که اثربخشی زوج درمانی هیجان-مدار بیشتر از زوج درمانی سیستمی است (001/0p<). نتیجه گیری: می توان به منظور افزایش بهتر هماهنگی زناشویی از رویکرد زوج درمانی هیجان مدار بهره جست.

مقدمه: فرسودگی در زوجین یک روند تدریجی و به ندرت ناگهانی است که طی آن صمیمیت و عشق به تدریج رنگ باخته و به همراه آن خستگی عمومی عارض می گردد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی زوج درمانی گروهی به روش گاتمن بر کاهش فرسودگی زناشویی زوجین انجام شد. روش کار: این پژوهش از نوع آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری حاضر شامل زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روانشناختی کرج بود که در تابستان سال 1395 برای حل اختلافات زناشویی خود به این مراکز مراجعه کردند. از جامعه یاد شده، 12 زوجی که در پرسشنامه فرسودگی زناشویی نمرات بیشتری نسبت به میانگین کسب کرده بودند، با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین گردیدند. اطلاعات حاصله با استفاده از روش تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتیجه نشان داد که بین فرسودگی زناشویی دو گروه آزمایش و کنترل پس از مداخله درمانی تفاوت معناداری مشاهده شد. به این معنا که زوج درمانی به روش گاتمن باعث کاهش فرسودگی زناشویی در گروه آزمایش شد (01/0 < P). نتیجه گیری: بر اساس یافته های این پژوهش می توان چنین نتیجه گرفت که و زوج درمانی به روش گاتمن در کاهش فرسودگی زناشویی سودمند است و می توان از این روش مداخله برای حل مشکلات زناشویی زوج ها استفاده نمود.

مقدمه: پرستاران روزانه در محیط کار با استرسورهای متعددی مواجه می شوند و این مشکلات فقط محدود به محیط کار نیست و می تواند بر روابط خانواده نیز تاثیر بگذارد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی مشاوره گروهی گاتمن بر صمیمیت زناشویی زنان پرستار انجام شد. روش: روش آزمایشی با طرح تکرار سنجش آمیخته با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه پرستاران 3بیمارستان شهر زنجان در نیمه دوم سال 1397 بودند. که پس از اجرای نموه گیری اولیه به روش قرعه کشی کامپیوتری 75 نفر انتخاب شده و آزمون نیازهای صمیمیت باگاروزی برای آنها اجرا شد. سپس 24 نفر که کمترین نمره را در آزمون کسب کرده بودند به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه 12 نفره آزمایش و کنترل، 16 جلسه زوج درمانی گاتمن را به مدت 60 دقیقه دریافت کردند. گروه کنترل مشاوره ای تا پایان فرایند پژوهش دریافت نکردند پس از پایان جلسات از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. پس از 1 ماه به منظور پیگیری پایداری اثر مجددا آزمون اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها ازنرم افزار spss20 و آزمون واریانس با اندازه گیری مکرر جهت بررسی نتایج استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین صمیمیت زناشویی گروه آزمایش (08/377) و گروه کنترل(92/265) تفاوت معنادار است، همچنین در مقایسه با نتایج پیگیری برای گروه آزمایش (392) و گروه کنترل (08/262) پایداری اثر درمان تایید شد. می توان نتیجه گرفت که مشاوره گروهی گاتمن با تفاضل (16/111) و سطح معناداری 5% باعث ارتقاء صمیمیت زناشویی زنان گروه آزمایش شده است. نتیجه گیری: مدل زوج درمانی گاتمن باعث بهبود صمیمیت زناشویی زنان پرستار می گردد. و می توان از این مدل مشاوره جهت ارتقای صمیمیت زناشویی کارکنان شیفتی موسسات و ادارات مختلف استفاده نمود.